
Ömür akan su gibidir, durmadan yenilenir. Hz. Mevlana YAŞAMAK İÇİN Denizin kenarında denize bakarak ama onu görmeden dikiliyordu genç kadın. Yağan yağmurun altında o kadar uzun zamandır duruyordu ki denizden bile daha ıslaktı. Yağmur mu yoksa gözyaşımı olduğunu ayırt edemediği ıslaklığı elinin tersiyle silmeye çalıştı gözlerinden. Hareketsizlikten bunalmış olmalı ki yürümeye başladı. Etrafta kimse yoktu yine de bakındı çevresine “ şurada denize atlayıp ölsem kimse görmez” diye düşündü. Yürümeye devam ederken bu düşünce kafasında git gide şekillendi. “ Niye yaşıyorum ki?” dedi kendine “ Neyim var, neyim yoksa bugün kaybettim. Artık ne bir işim ne de bir eşim var, çocuğum zaten olmayacak aile desen herkes kendi havasında. Amerika’ daki ağabeyin mi gelip yardım edecek sana huzur evindeki baban mı? Annen bu dünyadan gideli neredeyse yirmi yıl oldu. Kimin umurundasın ha kimin?”...